Ik sliep heel slecht in die tijd. Ik voelde mij onrustig en was gespannen.

Van binnen in mij gebeurde heel veel en kon hier moeilijk over praten.

Ik voelde mij als een soort gevangene van de maatschappij.

Ik leefde alleen in mijn huis. ik had bijna geen contact met de buitenwereld.

Eigenlijk alleen de caissière in de supermarkt.

Mijn huis was mijn huis niet meer. het voelde alsof ik in het verleden leefde. het was alsof ik in een verleden huis woonde. Ik voelde me tegelijkertijd rustig worden maar ook bij moment heel onrustig. Dit huis waar ik woon als mijn verleden huis?

Mijn binnen wereld. Ik zag en voelde hallucinaties, één en al ellende. Ik veranderde. Ik raakte in onrust.

Ik ging langzaam aan in tijd achteruit. Ik ging onder. Ik dacht: hier kom ik nooit meer uit. Ik ben gek geworden.

Vanuit dat eeuwige  rot gevoel kwam daar een heerlijk moment dat ook wel eeuwig duurde:

En daar kwam mijn lach: ik kom er ooit weer uit. Ik heb mijzelf de eeuwigheid gegeven.

Het koken ging niet meer vanzelf. Boodschappen doen ging niet meer vanzelf. Niets ging meer vanzelf. Ik was extreem moe.

Mijn muziek had ik nodig, dan voelde ik me goed.

Op een dag beleefde ik een hallucinatie. Ik ging er helemaal in op.

Ik zag mezelf dan liggen in een tunneltje, waar de trein over heen rijdt, ergens in Delfzijl.

Een donker, grauw, vochtig tunneltje.

Dat ik niet meer in mijn huis woonde.

Dat ik mijn woning kwijt was en dat ik dus mijn leven eindigde als een zwerver.

Het voelde realistisch. Gevangen in emoties en gedachten.

Ik was dan zo bang dat mijn huis al verleden tijd was en ik leefde als een zwerver.

Dat ik niet kon leven in deze samenleving in mijn huis.

Dan werd ik bang en voelde ik me als het is niet anders. Zo zal het gaan. Ik eindig als een zwerver.

Dat kan toch niet waar zijn dat het zo zal gaan? Dacht ik.

Ik wou niet meer thuis zijn in mijn huis. Voelde me daar niet meer op mijn gemak en niet meer veilig. Waar moet ik dan wonen? Een alternatief had ik niet en daar was de beleving van dat tunneltje weer.

En dacht ik: er zijn genoeg zwervers die zo leven. Waarom ik niet?

En toen dacht ik: hoe kom ik daar bij? Zo ga ik toch niet leven? Ik lijk wel gek.

Ik was verward in mijn gedachten.

Het wonen in mijn huis ging eigenlijk steeds minder. De huishouding stond stil en het werd stoffig. Een tijdje daarna ging het niet meer thuis en liet ik mij opnemen in Delfzijl.

Het werd erger in opname, de hallucinatie, de nachtmerrie.

Ik zag mij dan in één keer weer liggen in dat tunneltje. Ik wist echt niet hoe ik dan verder moest leven.

De beleving was toen zo levensecht en intensief. Ik ging er dus helemaal in op.

Dat was het beangstigende: het was als dat ik gevangen zat in een nachtmerrie.

Het idee dat het zo zou gaan benauwde mij enorm.

Ik voelde dat ik niet meer naar huis terug kon maar ik wist dat ik hier op de open afdeling niet kon blijven.

Paniek en angst voelde ik en was mijn huis verleden tijd. Wat nu? Waar moet ik dan wonen?

Terug naar huis was geen optie voor mij.

Een tijd daarna vond ik een nieuwe weg en voelde ik me weer vrij.

De realiteit won het van de nachtmerrie: ik een zwerver.

Ik ging proef logeren in een beschermende woonvorm.

daar heb ik gewoond van december 2001 tot mei 2010.

nu 11 dec 2013

drifter

nine

hermit